Κατασκευές στέγης - συστήματα στέγης και κατασκευή τους

Οποιοδήποτε χαμηλότατο κτίριο κατοικιών είναι κατασκευασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτυγχάνεται μακρά διάρκεια ζωής και μέγιστος χρησιμοποιήσιμος χώρος με το ελάχιστο κόστος των υλικών. Από αυτή την άποψη, οι χώροι στον αττικό χώρο παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δίνοντάς σας τη δυνατότητα να διπλασιάσετε τη χρησιμοποιούμενη περιοχή χωρίς πρόσθετες αλλαγές. Από την άλλη πλευρά, η κατασκευή των οροφών των οποίων τα δοκάρια είναι σχεδιασμένα για να δημιουργήσουν μια κατοικημένη σοφίτα θα είναι πιο περίπλοκη.

Τύποι στέγης

Σήμερα, στην κατασκευή εξοχικών κατοικιών, χρησιμοποιούνται διάφοροι τύποι στέγης:

• Ολισθηρό. Αυτή είναι η ευκολότερη επιλογή, δεδομένου ότι συχνά είναι δυνατόν να γίνει χωρίς μια ακτίνα κορυφής και ακόμη και χωρίς άλλα στοιχεία που είναι υποχρεωτικά σε άλλες περιπτώσεις. Συνήθως, τέτοιες λύσεις χρησιμοποιούνται στην κατασκευή βοηθητικών χώρων, βοηθητικών χώρων και γκαράζ, αλλά είναι επίσης κατάλληλα για οικιστικά κτίρια με μικρή έκταση.

Οι στέγες αυτού του τύπου είναι από τις πιο οικονομικές. Απαιτούν μια ελάχιστη ποσότητα υλικού στέγης και ξύλο, το οποίο χρησιμοποιείται για στέγες στέγης.

• Gable. Αυτός είναι ο δεύτερος πιο δύσκολος τύπος οροφής, δεδομένου ότι μόνο δύο πλαγιές απαιτούνται εδώ, και το σύστημα δοκών, κατά κανόνα, δεν διαφέρει. Οι στέγες αυτού του τύπου είναι από τις πιο δημοφιλείς στις σύγχρονες προαστιακές κατασκευές, επειδή, παρά την απλότητα τους, αντιμετωπίζουν καλά φορτία ανέμου και χιονιού και είναι επίσης κατάλληλες για τη δημιουργία σοφίτας.
• Τέσσερις κλίση. Αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει ισχία, σκηνή και κεκλιμένες στέγες. Στην τελευταία περίπτωση, αξίζει να αναφέρουμε ότι μιλάμε για ένα είδος κεκλιμένης στέγης, η οποία έλαβε τέσσερις πλαγιές λόγω διάλειμμα. Τέτοιες δομές είναι πιο περίπλοκες από τις δύο προηγούμενες επιλογές, όμως η αισθητική του κτιρίου μαζί με αυτά είναι υψηλότερη.
• Gable και πολλαπλάσια κλίση. Τα εξελιγμένα σημεία σύνδεσης για τα δοκάρια, η ειδική τεχνολογία συσκευών και η ανάγκη προσεκτικού υπολογισμού είναι οι λόγοι για τους οποίους μόνο οι επαγγελματίες κατασκευάζουν τέτοιες στέγες. Μπορείτε σίγουρα να προσπαθήσετε να οικοδομήσετε κάτι μόνοι σας, φυσικά, αλλά μόνο αν είστε ειδικός στον τομέα αυτό.

Η επιλογή του τύπου οροφής εξαρτάται από το κλίμα στην περιοχή και το φορτίο ανέμου. Το δεύτερο σημείο είναι η γωνία κλίσης των πλαγιών, η οποία εξαρτάται από τη θέση του κτιρίου, την παρουσία κοντινών συστοιχιών κτιρίων ή δέντρων και το κλίμα.

Γωνία κλίσης

Μια ιδανική επιλογή για οποιαδήποτε στέγη είναι ένα σχέδιο που θα απαιτεί ελάχιστη προσοχή από τον ιδιοκτήτη. Οι αυτοκαθαριζόμενες οροφές είναι γενικά ελκυστικές επειδή σας επιτρέπουν να μην ανησυχείτε για τη συσσώρευση μεγάλων ποσοτήτων χιονιού.

Η συσσώρευση του χιονιού δεν μπορεί να παραμεληθεί, δεδομένου ότι η μάζα του μετά από έντονη χιονοστιβάδα μπορεί να φθάσει τα 200 κιλά ανά τετραγωνικό μέτρο, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο πολύ ισχυρά δοκάρια μπορούν να αντέξουν ένα τέτοιο βάρος.

Μια εναλλακτική λύση είναι η εγκατάσταση της αρχικής οροφής όπως τα σπίτια των Άλπεων, με μια πολύ μεγάλη κλίση των ράμπων, που συχνά βυθίζονται σχεδόν στο έδαφος. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα της αφαίρεσης του χιονιού θα απαιτήσει μια γωνία 45 μοιρών. Σε αυτή την περίπτωση, η βροχόπτωση θα κυλήσει πάνω από την επίστρωση με το δικό της βάρος.
Από την άλλη πλευρά, η αύξηση της κλίσης των πλαγιών οδηγεί σε αυξημένη κατανάλωση στέγης και οικοδομικών υλικών.Επιπλέον, εάν σχεδιάζεται να χτιστεί μια σοφίτα, τότε η μόνωση θα είναι ακριβή, επειδή όσο υψηλότερο είναι το ύψος της κορυφογραμμής, τόσο μεγαλύτερη είναι η κατανάλωση αυτού του υλικού. Εκτός από το κόστος μιας κεκλιμένης οροφής, η εμφάνισή της επηρεάζει και την επιλογή κλίσης. Για τις μη λειτουργούμενες στέγες δεν απαιτείται η χρήση μεγάλης ποσότητας μόνωσης, ωστόσο η αύξηση της γωνίας κλίσης δεν δικαιολογείται πάντοτε.

Το κύριο σημάδι μιας ανεκμετάλλευτης οροφής είναι ένα άλλο σχέδιο του συστήματος δοκών και η απουσία κενών μεταξύ της οροφής και της εξωτερικής δομής προστασίας. Συνήθως αυτές είναι επίπεδες στέγες ή αυτές που έχουν πολύ μικρή κλίση. Το κύριο μειονέκτημα τους είναι ότι κατά τη διάρκεια έντονων χιονοπτώσεων μπορεί να σχηματιστούν χιονοπτώσεις, τα οποία όχι μόνο θα δημιουργήσουν φορτίο στο δάπεδο αλλά και θα προκαλέσουν "πλημμύρα" κατά τη διάρκεια της απόψυξης.

Ο τύπος υλικού στέγης θα πρέπει να καθοριστεί εκ των προτέρων, δεδομένου ότι πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά τον υπολογισμό της γωνίας των δοκών. Τυπικά, επιλέγονται εύκαμπτα υλικά και ασφαλτικές επικαλύψεις για πολυστρωματικές δομές. Για παράδειγμα, μέταλλο, κυματοειδές χαρτόνι ή γαλβανισμένο σίδερο. Άλλες επιλογές, όπως ο σχιστόλιθος ή το κεραμίδι, είναι καλύτερες για στέγες που έχουν απλή διαμόρφωση.

Τα κλασικά πλακάκια χρησιμοποιούνται σπάνια σήμερα, επειδή απαιτούν μια αρκετά μεγάλη γωνία κλίσης των πλαγιών, που κυμαίνεται από 30 έως 60 μοίρες.

Τα ασφαλτούχα υλικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμη και σε μικρές γωνίες κλίσης (από 8 μοίρες) και το όριο για τους είναι 18 μοίρες. Τα φύλλα μεταλλικού και αμιαντοτσιμέντου χρησιμοποιούνται σε γωνίες από 14 έως 60 μοίρες. Δεν θα σταθούμε λεπτομερώς στην εξέταση των υλικών στέγης, καθώς αυτό το θέμα έχει ήδη επισημανθεί στην ιστοσελίδα μας.

Spacer και μη υποστηρικτικά στρωματοποιημένα δοκάρια

Πρόκειται για δύο τύπους δοκών, εκ των οποίων το ένα επιλέγεται λαμβάνοντας υπόψη το σχήμα του σπιτιού, τη στέγη και το μέγεθος της μελλοντικής δομής. Ράφια ραφτερ - αυτή είναι μια επιλογή κατάλληλη για στέγες μονής ή διπλής όψης. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι χρησιμοποιούν δύο υπομονάδες. Από τη μία πλευρά, το σκέλος της δοκού στηρίζεται στην κορυφογραμμή της στέγης και από την άλλη στον τοίχο του σπιτιού.
Τα μη συσσωρευμένα στρωματοποιημένα δοκάρια είναι τοποθετημένα κατά τρόπο ώστε να αποφεύγεται η έκρηξη πίεσης στον τοίχο του σπιτιού. Συνήθως, οι δομές οροφής σχηματίζονται χρησιμοποιώντας μία από τις παρακάτω επιλογές:

• Το πόδι του δοχείου στηρίζεται στο Mauerlat. Κατατίθεται με ράβδο και στερεώνεται με κοπή με δόντι. Επιπλέον, παρέχεται πρόσθετη ασφάλιση καλωδίων. Το άνω μέρος της ξυλείας είναι τοποθετημένο στην άκρη της κορυφογραμμής. Η στερέωση πραγματοποιείται χρησιμοποιώντας την αρχή ενός ολισθαίνοντος στηρίγματος.
• Ο πυθμένας της οροφής συνδέεται μέσω της χρήσης μιας κινητής άρθρωσης. Ως σημείο τοποθέτησης, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο το Mauerlat, αλλά και κομμάτια μπάρες. Το άνω μέρος είναι στερεωμένο με ένα μπουλόνι, καρφιά ή με άλλο τρόπο, αφού τοποθετηθεί στη διαδρομή της κορυφογραμμής.
• Η τρίτη επιλογή περιλαμβάνει την τοποθέτηση των κεκλιμένων δοκών με μια άκαμπτη βάση στη διαδρομή. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν νύχια, καρφιά ή άλλο υλικό.

Εάν το πάχος των δοκών που επιλέξατε αρχικά είναι ανεπαρκές, τότε κατά τη διάρκεια της εργασίας μπορείτε να χρησιμοποιήσετε στηρίγματα που είναι τοποθετημένα κάτω από πολύ μακριές λεπτομέρειες στα μέρη όπου αναμένεται μέγιστη εκτροπή.

Τα στέγαστρα στέγης είναι διαχωριστικά. Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να δημιουργηθεί μια τέτοια δομή, όπου η δύναμη έκρηξης θα μεταδοθεί στους τοίχους του σπιτιού. Η μέθοδος εγκατάστασης σε αυτή την περίπτωση είναι ίδια με την προηγούμενη, ωστόσο η στερέωση των σκελών είναι σταθερή, έτσι ώστε ολόκληρο το σύστημα να δέχεται εσωτερική τάση. Αξίζει να πούμε ότι αυτή η επιλογή είναι ένα μεταβατικό σχέδιο που χωρίζει τα αδιαμφισβήτητα στρωματοποιημένα δοκάρια και την κρέμονται.

Κρεμαστά δοκάρια

Αυτός ο σχεδιασμός του συστήματος δοκών θα είναι ιδανικός όταν είναι απαραίτητο να καλυφθούν μεγάλα ανοίγματα μήκους άνω των 7 μέτρων.Σε μια τέτοια κατάσταση, υπάρχει μόνο ένα υπομόχλιο για το σκέλος δοκού - τον τοίχο. Το άνω μέρος της δέσμης συνδέεται με το εμπρός στοιχείο που βρίσκεται σε άλλη κλίση. Υπάρχουν αρκετές επιλογές για τις αρθρώσεις: μισό ξύλο, σχιστό τεμάχιο, μεταλλικές πλάκες.
Προκειμένου τα πόδια των δοκών να στερεωθούν με ασφάλεια, είναι απαραίτητο να τα συνδέσετε σφίγγοντας. Συνήθως - αυτή είναι μια συμπαγής δοκός, η οποία είναι συνδεδεμένη στο κάτω μέρος αυτών των στοιχείων. Φυσικά, μπορεί να τοποθετηθεί ακόμη υψηλότερα, αλλά στην περίπτωση αυτή το φορτίο θα αυξηθεί, πράγμα που σημαίνει ότι το βάρος της δέσμης θα πρέπει επίσης να αυξηθεί. Σε μια τέτοια περίπτωση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί μία από τις παρακάτω επιλογές τοποθέτησης για δοκούς:

• Το σκέλος του δοχείου είναι συνδεδεμένο με το Mauerlat χρησιμοποιώντας πρόσθετο φτερό και κρατείται με ασφάλεια με καρφιά. Η δεύτερη επιλογή περιλαμβάνει τη χρήση μεταλλικών γωνιών. Στη συνέχεια, τα ανώτερα τμήματα των δοκών συνδέονται μεταξύ τους από άκρο σε άκρο και τα κατώτερα τμήματα συγκρατούνται από μια ρουφηξιά. Σε αυτή την περίπτωση, η κορυφή των δοκών μπορεί να πιεστεί κατά της διαδρομής της κορυφογραμμής, η οποία θα στηριχτεί στην κεφαλή.
• Τα πούλια τοποθετούνται έτσι ώστε τα τακούνια των δοκών να ακουμπούν με ένα ψιλοκομμένο δόντι στα άκρα των ρουφηξιών, τα οποία με τη σειρά τους συνδέονται με το Mauerlat. Τα ανώτερα τμήματα των δοκών διατηρούνται με ξύλινη επένδυση.
• Για το ρόλο των ρουφηξιών μπορούν να επιλεγούν δοκοί δαπέδου. Σε αυτή την περίπτωση, τα άκρα τους πρέπει να επεκταθούν πέρα ​​από τους τοίχους κατά 55 cm τουλάχιστον. Η φθορά των οβελών των δοντιών δεν γίνεται σε απόσταση μικρότερη από 25-40 cm από την άκρη του τοίχου.
• Σε σπίτια από κορμούς, η στερέωση των δοκών γίνεται στην ανώτερη στεφάνη μέσω της σύνδεσης αγκάθι-πρίζας. Μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ειδικές μεταλλικές βάσεις, όπως ολισθητήρες, ολισθητήρες κλπ. Η τελευταία επιλογή θα επιτρέψει στα δομικά στοιχεία να κινηθούν και να αποφευχθεί η εμφάνιση πρόσθετων τάσεων.

Οι ίδιες οι ρουφηξιές μπορούν να είναι στερεές δοκοί ή εξαρτήματα. Η συγκόλληση των ράβδων διεξάγεται με οποιοδήποτε βολικό τρόπο, για παράδειγμα, με λοξό δόντι, με επικάλυψη κλπ. Τα μπουκάλια μπορούν να εγκατασταθούν όχι μόνο στο επίπεδο των τακουνιών των δοκών, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος.

Αν χρησιμοποιείτε στέγες για στέγες, οι διαστάσεις των οποίων είναι πάνω από οκτώ μέτρα, τότε συνιστούμε να δημιουργήσετε μια δομή από το στέλεχος και τις αντηρίδες, καθώς και με ράφια και σχάρες που αυξάνουν την αξιοπιστία του συστήματος δοκών.

Ράφτες για διαφορετικούς τύπους στέγης

Η απλούστερη επιλογή είναι η κατασκευή μιας υπόστεγης οροφής, οι δοκοί της οποίας εφάπτονται στους τοίχους του κτιρίου. Το μήκος αυτών των στοιχείων δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 4,5 μέτρα, αλλά υπάρχει και μια λύση για την κάλυψη μεγάλων περιοχών. Σε αυτή την περίπτωση, συνιστάται να χρησιμοποιείτε στηρίγματα ή ράφια που θα κρατούν τη μακριά δομή.
Οι περισσότερες στέγες των θυρών είναι παρόμοιες μεταξύ τους ως δίδυμα, αλλά η εσωτερική τους δομή μπορεί να είναι πολύ διαφορετική. Σήμερα, χρησιμοποιούνται τέσσερις επιλογές:

1. Εφαρμόστε μια διαδρομή με κορυφογραμμές, στην οποία στηρίζονται τα πόδια των δοκών. Οι πλαγιές ενισχύονται με τη χρήση ποδιών και η διαδρομή είναι όρθια. Τα ίδια τα ράφια είναι εγκατεστημένα στον πάγκο. Το πλάτος αυτού του τύπου οροφής μπορεί να φθάσει τα 10 μέτρα.
2. Η δεύτερη επιλογή περιλαμβάνει τη χρήση σκελετών ανάρτησης, τα κατώτερα τμήματα των οποίων στηρίζονται πάνω στη σχάρα της διαδρομής της κορυφογραμμής και τα ανώτερα τμήματα της συρραφής (σύσφιξη), συνδέοντας τα σκέλη των δοκών πιο κοντά στην κορυφογραμμή. Σε αυτή την περίπτωση, το πλάτος της οροφής αυξάνεται στα 14 μ.
3. Δεν υπάρχει τρέξιμο της κορυφογραμμής. Αντικαθίσταται από μια δοκό που βρίσκεται κάτω από μία από τις ράμπες. Επιπλέον, χρησιμοποιείται μια ρουφηξιά, τα πόδια του φλοιού και ένα στήριγμα που στηρίζεται στον ύπτια ύπτια. Οι γωνίες των δοκών κυμαίνονται από 45 έως 53 μοίρες. Αυτή η επιλογή, σε σύγκριση με την προηγούμενη, δεν αποφέρει πολύ κέρδος στο πλάτος της οροφής, ωστόσο είναι κατάλληλη όταν ο τοίχος στήριξης δεν βρίσκεται στο κέντρο του κτιρίου αλλά μετατοπίζεται προς τα πλάγια.
4. Στην περίπτωση που απαιτείται η κάλυψη μεγάλων κτιρίων, μπορούν να χρησιμοποιηθούν συμμετρικές δομές, χρησιμοποιώντας δύο διαδρομές, παράλληλες με τα δοκάρια κάτω από τα δοκάρια. Τέτοιες κεραμοσκεπές περιλαμβάνουν τη χρήση δύο ρουφηξιών, το άνω μέρος των οποίων συνδέει τα δοκάρια, και τα κατώτερα ράφια και τα δοκάρια. Το πλάτος της δομής σε αυτή την περίπτωση μπορεί να φτάσει τα 16 μ.

Η απόσταση μεταξύ των δοκών επιλέγεται λαμβάνοντας υπόψη το μήκος και το τμήμα τους. Για παράδειγμα, για ένα τμήμα 40x150 mm, απαιτείται ένα βήμα 60 cm, για 50x150 - 90 cm και για 100x150 - 215 cm.

Η οροφή ισχίου είναι μια άλλη κοινή επιλογή σήμερα που έχει λειτουργήσει καλά για εξοχικές κατοικίες. Διαφέρει στο ότι δεν έχει αετώματα, ο τόπος του οποίου καταλαμβάνεται από επιπρόσθετες πλαγιές - γοφούς. Στη γενική περίπτωση, ο σχεδιασμός αναλαμβάνει την παρουσία τρεξίματος και συμβατικών ραβδώσεων στις κύριες πλαγιές και τις ραβδώσεις ισχίου στο πλάι. Οι ραβδώσεις ισχίου βασίζονται σε μακρά διαγώνια στοιχεία, όπου συνδέονται με τα ανώτερα τμήματα των συνηθισμένων βραχιόνων. Για τέτοιες στέγες, συνιστάται η χρήση ενισχυμένων σωληνώσεων.
Μια κεκλιμένη οροφή ολοκληρώνει τον κατάλογο, αφού έχει μάλλον περίπλοκη δομή. Εδώ χρησιμοποιείται μια μέθοδος που περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός πλαισίου για τα πόδια δοκών, που αποτελείται από μια οριζόντια δοκό και κατακόρυφα ράφια, μετά τα οποία εγκαθίστανται τα υπόλοιπα στοιχεία. Η ανώτερη εγκάρσια γραμμή του πλαισίου σχήματος U λειτουργεί ως επικάλυψη της σοφίτας, αλλά η κορυφογραμμή του πατινιού στηρίζεται επίσης σε αυτό.

Η απόσταση μεταξύ των δοκών του συστήματος δοκών σε αυτή την περίπτωση πρέπει να επιλέγεται λαμβάνοντας υπόψη το φορτίο που επενεργεί στην οροφή, το πάχος της δοκού που χρησιμοποιείται και τη γωνία κλίσης των πλαγιών.

Τα κύρια ζητήματα σχετικά με την εγκατάσταση του συστήματος επικάλυψης για διάφορους τύπους στέγης συζητήθηκαν παραπάνω, επομένως αυτό το υλικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σύντομος οδηγός, επιτρέποντάς σας να καταλάβετε γρήγορα τα θέματα κατασκευής οροφής.